Μια μέρα [28/11/2013]

Τα πρωϊνά συνήθως χαρούμενα.
Βρίσκομαι κουκουλωμένη σε μια προσωπική θέρμη.
Ακούω στο βάθος τη φωνή κάποιου πρωινού δημοσιογράφου.
Τα κουζινικά της μάνας σε δράση.
Κι ίσως λίγα γέλια σ' ένα τηλέφωνο.
Οι δυο κακές γριές γειτόνισσες να κουτσομπολεύουν.
Τα ψάρια μου υπερκινητικά να εκφράζουν την πείνα τους.
Όταν τα κοιτάζω σκέφτομαι.
Ο δρόμος για τον προορισμό είναι μακρύς.
Όμως εμείς έχουμε τη χαρά του ταξιδιού.
Ενώ εκείνα όχι.
Σέρνω τα πόδια μου μέχρι την κουζίνα.
Σωριάζομαι σε μια καρέκλα.
Παρακαλάω κάθε μέρα τον καφέ να είναι έτοιμος.
Ένας τελειωμένος ελληνικός.
Μου θυμίζει πως κάποιοι ξυπνάνε πιο πρωί.
Καταβρέχω τον εαυτό μου με νερό.
Ας πούμε ξύπνησα.
Ο ήχος από το καμινέτο.
Η πρώτη αγαπημένη βαβούρα της μέρας.
Τα νέα δια στόματος μάνας ξεμακραίνουν.
Ντύνομαι.
Ρουφάω απεγνωσμένα τις τελευταίες γουλιές της κούπας.
Ανοίγω την πόρτα.
Φωνάζω "έφυγα".
Κλείνω την πόρτα.
Η μέρα.
Το μεσημέρι.
Το απόγευμα.
Τα βράδια καθυστερώ να γυρίσω.
Τα βράδια είναι ατέλειωτα.
Όταν πω το "γύρισα".
Ξεκινάει μια μελαγχολική φρενίτιδα.
Πέφτω στο κρεβάτι.
Χαμένη.
Σαν τρελή.
Μια στιγμή μένω ακίνητη.
Σφίγγω τα μάτια.
Και να 'σαι.
Τα βράδια σου λέω.
Αυτά με οδηγούν στην τρέλα.