Δια τούτο πίνω [31/01/2014]

Στα νέα φεγγάρια.

Στις νέες μέρες.

Στα όμορφα που μ' άφηνες

να ονειρεύομαι όσο ήμουν

-για σένα- παιδί.

Σε όλα αυτά που ήρθαν

κι άφησαν μια γλυκιά νοσταλγία.

Στη ζωή που ζούμε χώρια μαζί.

Σε όλα αυτά που δεν μπόρεσα να σου ευχηθώ.

Και σε εκείνα που νύχτες με βρεγμένα μάτια

ευχήθηκα λυσσασμένα να έρθουν.

Στους φόβους που με καθιστούν

παιδί με εφαρμοσμένες ειδικές αδυναμίες.

Στα θαρραλέα που λιποθυμούσα νωρίς.

Και σε εκείνα τα απότομα μαγκώματα

των οστών και των μυών

σα νομίσω πως σε είδα.

Για όλα τούτα, συν χίλια άγραφα ακόμα, πίνω.

Για την ψευδαίσθηση πως στην επόμενη γουλιά ζωντανεύουν.