Θα σε κρεμάσουν τα παιδιά σου [24/06/2014]

Τρίτη μεγαλύτερη πόλη στην Ελλάδα. Ενοχή. Διατυπώνω το αμάρτημα να ενοχλούμαι με τα ναρκωτικά, τους δήθεν κουλτουριαρηδες, τον τιποτένιο ελληναρα που ξενύχτια με τη χαρά της νίκης της εθνικής στο Μουντιάλ, με τους νέους που αγωνιούν για έναν καλο γάμο, με το χρήμα, με τη δόξα, με τη νύχτα, με τη μέρα με τον Καφέ μου που ζεστάθηκα και τη ζέση που δεν αντέχω. 

Ξερεις εγω δεν έχω πρόβλημα με τις φάσεις των ανθρώπων έχω με τις φάσεις που μένουν μόνιμα σα βεβααιοτητες στα πρόσωπα αδειών απο αισθήματα και επιχειρήματα ανθρώπων. Οι φυλακισμένοι κάνουν απεργία πείνας για τα λευκά κελιά που η κυβέρνηση σου θελει να περάσει, το ειπε κ ο Θανάσης αλλα εσυ αγωνιούσες για το ματς. Εσυ ο τιποτένιος ελληναρας που πανηγύριζεις και ακομα χειρότερα αισθάνεσαι εθνική υπερηφάνεια για την εθνική σου. Την ίδια ωρα που μετανάστες πνίγονται στο Αιγαίο, κάποιος επιχειρηματίας μετράει τα κέρδη του απο το θάνατο που σκόρπισε με το τελευταίο φορτίο κόκας εσυ ο σκατας νιώθεις καλα που ο τάδε έβαλε γκολ και δε θα σε χάλαγε αν κ ο μικρός είχε ταλέντο στη μπάλα μπας κ γλιτώσεις πανεπιστήμια και λοίπες ταλαιπωρίες. Βάλε τώρα στο μηχανάκι σύζυγο κ δυο παιδιά να τα πας ολιγοήμερες διακοπές κατα τις οποίες θα βλέπεις μπάλα κ κανά μπούτι στην παραλία ενώ τα χρυσα σου θα αγωνιούν για το μέλλον του σουλειμαν. Και φυσικά χαίρομαι που τα παιδιά θα έχουν επαφές με γύρω πολιτισμούς, όμως την ίδια ωρα - πως το κανείς βρε μπαμπεση- γίνονται μικροί ανιστόρητοι ρατσιστές. Δε ζητάω τα ρέστα απο την τηλεόραση που μονο μαλακιες βάζει αλλα εσυ πραγματικά πόσο μαλακας εισαι; Πολιτικοί χώροι, άνθρωποι του πνεύματος κ του οινοπνεύματος, καλλιτέχνες κ κακοτεχνιτες ίσως και κανά δυο γείτονες τόσα χρόνια προσπαθούν να σε ξυπνήσουν απο το λήθαργο και να σε κάνουν άνθρωπο, να σου πουν ποσά πολλα σου ανήκουν κ με ποσά λίγα νιώθεις άρχοντας. Δεν τρέμουν οι δρόμοι σου απο χαρούμενα παιδιά, απο ζωντανούς νέους, απο ζωγράφους και ποιητές αλλα απο εθνικά ηλίθιες κορνες ανοητων που τους ποτισαν εθνική μαλακια. Περηφάνε έλληνα, άτυχοι οι πρόγονοι σου μα ακομα πιο άτυχα τα παιδιά σου. Για κείνα θλίβομαι, σε κείνα ελπίζω και σε μας τους "ενόχους". Πως θα ρθει μια μέρα που θα στόλισουν τους δρόμους σου με πίνακες κ έργα τέχνης, θα πιούμε φρέσκο γάλα θα χαμογελάσουν θα ανταλλάξουν παραμύθια και θα σε φτύσουν στα μούτρα. Μα κι αυτά τα παιδιά μαζί σου αποφασίσες να τα μεγαλώνεις. Σε θεωρήσεις εξαίρετο δείγμα κ είπες να πολλαπλασιαστεις. Ανέβασε τα τώρα στην ταράτσα να φωνάζουν γκοοοοοοοολ και την Κυριακή μετα την εκκλησία δείτε σεχραΖατ. Δηλώνω περήφανα και για πάντα απέναντι σου, κόντρα στη σαπίλα σου. Είμαστε αντίπαλα στρατόπεδα κι ετσι θα παραμείνουμε μέχρι τη νίκη γιατι όσο εσυ έβλεπες μπάλα εγω μιλούσα με τα παιδιά σου.