Δευτέρα μήπως; [22/12/2014]

Μια Δευτέρα. Θα μπορούσε να ειναι μια Δευτέρα λυτρωσης. Για να πούμε την αλήθεια, ειναι μια ακομα δύσκολη Δευτέρα. Λιγότερες σακούλες απο πέρυσι, περισσότερα κατεβασμένα μούτρα απο πέρυσι, θυμίζει εκείνο που λέγαν οι παλιοί "κάθε πέρσι και καλύτερα". Κι ειναι τόσο ουτοπικές αυτές οι όμορφες βιτρίνες κι αυτές οι όμορφες μέρες. Όλοι το ξέρουν κι όμως όλοι το θέλουν. Ζήσαμε μέρες λαμπρές, λιγο πολυ όλοι. Και ξέρουμε τι θα πει σιωπή.

Ησυχία. Σκότος. Μιλάμε λιγότερο και λεμε περισσότερα. Οι τυπικές ευχές πια βγαίνουν σαν ψέμμα που φτύνουμε απ τα δόντια μας. Δε βγαίνει ευχή βγαίνει πραγματικότητα. Λεμε υγεία, χαρα κι αγάπη. Κι ακούγονται σαν τ αντίθετα τους, μια και η ζωη κατάφερε να ναι αρρώστιαρα, μίζερη και μισήτη. Μαυροκαρδη, μαυροφορουσα κι αντίπαθης. Ανήφοριζοντας και κατηφοριζοντας δρόμους έχω πάντα το ιδιο συναίσθημα, που θαρρω πως έχουν πολλοί σε τέτοιους περιπάτους.

"Πάντα κάτι λείπει", φέτος κι ίσως ακομα περισσότερο του χρόνου, λείπει η δύναμη της ευχής. Εξασθενει και χάνεται στη μαύρη τρύπα του μέλλοντος όπως τόσα αλλα. Μην ακούτε εμένα, εγω πάντα πένθιμη ακουγομουν. Δείτε τις ζωές σας. Τις ρήμαξαμε μόνοι μας στο όνομα μιας μελλοντικής ευτυχίας που ούτε άξιζαμε ούτε σχεδιάσαμε ποτε σωστά. Στο βωμό του "θελω κι αλλα για μένα" κάψαμε και του εαυτούς μας και τους άλλους. Ίσως αν αλλάζαμε τα ρητά και τις επιθυμίες μας για φέτος ίσως τότε όλα να άλλαζαν.

Μήπως να λέγαμε τα θελω όλα, για ολους. Μήπως κάτι να κάναμε τον εγωισμό μας εκτός απο κατάρα. Μήπως, λέω απλα, μήπως...;