Εμείς. [2/1/2015]

Και που λες, άλλαξε ο χρόνος.
Και οι κατάρες μετατράπησαν σε ευχές.
Και οι κοινωνικοί αποδείχθηκαν μόνοι.
Και οι έχοντες απελπισία μετονομάστηκαν σε τυχεροί.
Κι εμείς παραμείναμε να μετράμε αντίστροφα.
Και δε μάθαμε ποτέ το μύθο του Σίσυφου, μήτε και κανενός άλλου.
Και υπερασπιστήκαμε τα παραμύθια που μας έφτυσαν κατάμουτρα
και μας έκαψαν με γιορτινή ή καθημερινή φορεσιά.
Κι είπαμε θα γίνουμε άλλοι και βγήκαμε πάλι εμείς.
Και το αυγό αποδείχθηκε ότι πάντα θα γεννά πουλιά.
Τσακισμένα με φτερά και καύλες, ανα περιπτώσεις.
Όσοι είχαμε φτερά και καύλες, όμορφα υγιεί κλωσόπουλα.
Δανείζαμε, δανείζαμε, δανείζαμε σε μια ατέλειωτη παρτίδα.
Και λάμπανε τα φωτάκια του δέντρου κι είμασταν μόνοι.
Είχαμε δανείσει βλέπεις και τον εαυτό μας για κείνη τη νύχτα.
Κάθε βράδυ ρεζερβέ, σε ένα κωλόμπαρο με τεράστιους τζίρους.
Κι οι άλλοι μας θεωρούσαν βρώσιμους.
Κι είμασταν, μιας κ αποδειχτήκαμε πεντανόστιμοι.
Κι η μάνα μας τάιζε γάλα και σκουλίκια.
Δεν παθαίναμε τίποτα. Δεν αρρωσταίναμε ποτέ.
Άτρωτοι και αιώνιοι.
Πάντα αναγκαίοι και λαμπροί.
Εμείς που δε μυηθήκαμε και δε μυήσαμε κανέναν στο νέο έτος, στις νέες συνήθειες.