Μια Παρασκευή [29/04/2016]

Άγιες, μεγάλες και υγρές οι παρασκευές. Θρήνων και πληγωμένων παθών. Πόθων έρμων που μαστίγωσε το δόγμα. Σάρκες λουστραρισμένες να μπουν σε καινούριο ύφασμα. Γάζα και βαμβάκι μπηγμένα σε ανοιχτές ακόμα πληγές. Ένας απρίλης σα Φλεβάρης. Και του κάθε χρόνου και το κάθε χειρότερα. Στα πρόσωπα που σου χαμογελάνε. Στα χαμόγελα τους που σκοτώνεται η ελευθερία σου. Στην ελευθερία που δεν ήξερες ποτέ τι σημαίνει. Στο μίσος που φύλαξες στην καρδιά μου. Σαν κρασί δηλητηριασμένο που τρέχει στις φλέβες μου. Σαν αιμορραγία στα χέρια σου. Σαν αφυδάτωση στο αιδοίο σου. Σαν Πάσχα, με ανανεωμένα τα βάζα στο ράφι σου. Τα σεντόνια στο κρεβάτι σου. Σαν λεπτεπίλεπτο άρωμα της συντροφιάς σου. Σαν τότε που άλλαζα τον κόσμο και πήρες ο,τι σε βόλεψε. Σαν προδότης και ρουφιάνος μικροαστός ανασταίνεσαι μα πιο συχνά πεθαίνεις.