Απομόνωση [26.06.2017]

 

Κάποτε, πριν χρόνια, θα σκότωνα για να βρεθώ σε ένα δροσερό καφενειο αγκαλιά με ένα βιβλίο κι έναν άνθρωπο. Αγκαλιά με ό,τι ζωντανό. Με κάτι ζωντανό. Με ένα πλάσμα που θα χτυπάει μέσα του μια καρδιά, θα είναι ένας άλλος κόσμος από μένα. Θα ακούμε παρέα τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα και χαμένα είναι πάντα τα λόγια κι ίσως και τα χρόνια. Και τα θερινά μας μπαλκόνια έχουν παραδοθεί σε μια φρικτή ζέστη που δεν αγκαλιάζει τίποτα μήτε τα κουνούπια δε την ανέχονται τη ζέστη. Σε όλους μας λείπει η ζεστασιά. Η εντός μας θερμότητα, εκείνη που δε σβήνει ποτέ στην πραγματικότητα. Εκείνη που υφαίνεται με καημούς, με βογκητά, με αγγίγματα, με μελωδίες και γεύσεις. Εκείνη η ζεστασιά που δεν προσφέρουν πια απλόχερα οι άνθρωποι. Δε την έχουν κι εκείνοι για να τη μοιράσουν. Κάτι ψεύτοχαμόγελα με ελάχιστη απώλεια ενέργειας για να το καταφέρουν. Τα αληθινά χαμόγελα, τα αληθινά καλά λόγια δε θέλουν προσπάθεια, δεν έχουν κόπο. Έχουν γλυκούς καημούς, αγαπημένους ψιθύρους, ιδανικά αγγίγματα και ευχές. Ευχές, ευχές, ευχές! Στον ορισμό της θερμότητας αυτής λίγοι μπορούν να επισκεφτούν το μυαλό μου. Κάτι τετράποδοι συγγενείς, ορισμένοι δίποδοι κι ίσως κανα δυο εξ αγχιστείας οικογένεια.

Κι είναι παρούσα η ευγνωνοσύνη, μα ποσό να γιάνει κι αυτή τις εντός μας πληγές. Τα τραύματα. Πάντα θα εστιάζω στα τραύματα, στις απώλειες, στις πληγές, κι όχι από εμμονή στη θλίψη. 

Είμαι πολύ λιγότερο θλιμμένη απ' όσο με κατηγόρησαν. Μα επειδή, μέσα σε όλα αυτά τα θλιβερά μας κρύβονται τόνοι Σοφίας και απαντήσεων. Εκεί, στην ανακάλυψη αυτή, βρίσκονται όλα τα ταξίδια προς την αγάπη. Εκεί κρύφτηκε μια στιγμή η αγάπη και προς τα εκεί, εκεί μέσα θα τη βρούμε πάλι. Θα τεντώσουμε το χέρι και θα αρχίσουμε να τραβάμε ένα λεπτό νήμα που καταλήγει στο πετράδι της αγάπης, της αθανασίας, της θέωσης.