04/08/2017

Στις θλιβερές εξοχές που όμορφες στέκουν μόνο σαν απομακρυνόμαστε ξέρω πως με σκέφτεσαι. Στις θλιβερές πλατείες που βγαίνω για να δειπνήσω, υπάρχει πάντα η ελπίδα να φανείς. Στα ανομολόγητα λόγια, γιατί έμαθα όλα να τα μετριάζω στην επιφάνεια, σε αγαπώ και σε σέβομαι πιο βαθιά από όσο ποτέ πίστεψα πως μπορούσα. Στα κάποτε γλυκά και κάποτε ξηρά κρασιά κρύβεται το άρωμα σου, η γεύση των χειλιών και των υγρών σου. Στις καθημερινές μετεωρίσεις μου βρέθηκαν κάποτε “αν” που μου ναυάγησαν το είναι, κι έπειτα στάθηκα καπετάνιος να κουμαντάρω ένα καράβι που ο χρόνος το έχει λιανίσει πια. Δε μπορούσα να αρθρώσω λόγια, κι όσα άρθρωσα, δεν ήξερα, αχ θεέ, δεν ξέρω καν αν τα θυμάσαι. Στα στόματα, των φίλων που τιτιβίζουν, νιώθω πως θα μπερδευτούν τα τόσα λόγια που σου έκρυψα και θα τα ξεράσει μια κραυγή θεϊκή. Από έναν θεό που νιώθω να κρέμεται σαν τιμωρός πάνω από το κεφάλι μου, από τότε που γεννήθηκα. Δε θα έχεις ποτέ πλήρη εικόνα του “ποια” υπήρξα και “πόσα” αντιμετώπισα, ή θα έχεις τελικά την πιο ξεκάθαρη. Και δε σε κατηγορώ, αγάπη μου, για μια φορά μόνο, για τούτη τη φορά μόνο, κάνε μου τη χάρη και μη νιώσεις ότι σε κατηγορώ. Γράφοντας, γράφοντας σου και ξαναγράφοντας, θέλω μόνο να σε τυλίξουν λέξεις και χάδια που ποτέ δε μπόρεσα και δε θα μπορέσω να σου χαρίσω. Για μιαν ακόμα, για μια στερνή φορά, να προσπαθήσω να σου πω, να σου δείξω, να σε κάνω να νιώσεις πόσο εκεί υπήρξα. Πόσο δε μπορώ να υπάρξω πια. Πόσο, όσο κι αν το θέλω, θα σε στερούμαι πάντα. Και ξέρω τη μανία σου για συμπεράσματα και καταλήξεις. Όπως ξέρω, πως τούτος ο πόνος δε σου χρειάζεται, κι όμως σου προσφέρθηκε. Όπως ξέρω, πως ποτέ και απόλυτα δε θα με συγχωρέσεις. Όπως ξέρω, τις χαρές, τα γέλια, τα δάκρυα και τους πόθους που παραμέρισα εκείνο το Φλεβάρη, έχοντας ήδη αποφασίσει να συνεχίσω την άλλη μου ζωή. Εκείνη που είχα πριν εμφανιστείς και σαρώσεις. Μια δύναμη που δεν ήξερα ότι είχα, τρύπωσε μέσα μου και διέκοψε ό,τι ζούσαμε σαν ανεμοστρόβιλος, τόσο ορμητική και καταλυτική παράλληλα. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σημασία να σου πω πόσο πληγώθηκα εγώ, πόσο υπέφερα και υποφέρω εγώ, ξέρω πως όσα κι αν ειπωθούν τέτοιου είδους πράγματα εμένα δε μου περνάνε καθόλου εύκολα τελικά. Θα πιστεύεις ότι υπολόγισα το “τι θα πει ο κόσμος;”, θα υποθέτεις πως “βολεύτηκα” σε κάτι ασφαλές και πως περνάω ζάχαρη με τις επιλογές μου. Ούτε αυτό θα το αναλύσω, γιατί κάθε τι που θα πω θα σε θυμώσει ακόμα πιο πολύ και δεν θα είμαι μάλλον ποτέ απόλυτα προετοιμασμένη για να δεχτώ το να είσαι θυμωμένος μαζί μου. Λεωνίδα, στη ζωή δεν υπάρχει μόνο μαύρο και άσπρο, υπάρχουν χιλιάδες αποχρώσεις και ίσως αν τείνεις στις πιο σκούρες να επιλέγεις το μαύρο ή αν μοιάζουν πιο φωτεινά τα πράγματα να προσκολλάσαι παθιασμένα στο λευκό. Με αγαπάς και σε αγαπάω και αυτό δε θα αλλάξει. Αυτό που μένει και πληγώνει είναι ίσως ένα τίποτα μπροστά στην αγάπη. Η μόνη μας διαφορά είναι πως εγώ υπολόγιζα πάντα και το τι μπορώ, ενώ εσύ έμοιαζες σχεδόν ατρόμητος. Θέλαμε, θέλουμε μα δε μπορούμε. Πάλι θα έχεις απορίες κι ερωτήσεις. Πάλι θα θυμώσεις μαζί μου. Και πάλι θα σε παρακαλέσω να μην ξεχνάς όσα σου έχω πει, να μην τα ξεχνάς ποτέ, εκτός κι αν ξεχνώντας τα νιώθεις πιο ευτυχισμένος και ασφαλής.

Νίκη