Προ-ανάστασης

Κάποτε ήταν κρεμμύδι που έπαιρνε φωτιά μόνο του.

Κάποτε έσβηνε και το ξεφλούδιζα για ώρες - αν τολμούσα να ξεκινήσω.

Κάποτε ήταν ένα βάρος, ένα πλάκωμα.

Κάποτε ταφόπλακα που έλεγα πως δε μπορώ να σηκώσω.

Κάποτε άνθρωπος, κάποτε ευαισθησία λαβωμένη.

Κάποτε ελληνικός καφές και άλλοτε τσάι με φρυγανιές - χλιαρό.

Κάποτε το "Μονόγραμμα" κι άλλοτε ένα μακροσκελές γράμμα.

Κάποτε ένα ραβασάκι κι άλλοτε ένα τραγούδι.

Σήμερα.

Μεγάλωσα κιόλας.

Είναι ένα ξίφος πυρωμένο τοποθετημένο ανάμεσα στα στήθη.

Κείτομαι σα μαρμαρωμένος βασιλιάς.

Θα κλέψουν, τα παιδιά, το μοναδικό μου όπλο.

Θα μείνω μάρμαρο μόνο.

Θα μείνει μια τρύπα στο θώρακα.

Μια ανοιξιάτικη νύχτα,

μια γάτα θα κουρνιάσει στο σημείο

και θα αναστηθώ

να την προσκυνήσω.