Να κλαίμε και να μιλάμε [7/6/2021]

 Το ζήτημα μας ήταν να κλαίμε.

Μεγαλώσαμε πια και ξέρουμε - μάθαμε.

Το ζήτημα ήταν πάντα να μπορούμε

να κλαίμε όταν μιλάμε και 

να μιλάμε όταν κλαίμε.

Πνίγαμε για χρόνια δάκρυα.

Άλλοτε δεν έφταναν ούτε στα μάτια.

Κι άλλοτε στριμώχνονταν στο φάρυγγα.

Τα γυρνούσαμε πίσω αλλά είχαν εισιτήριο με επιστροφή.

Είκοσι χρόνια μετά, 

κλαίω και μιλάω.

Μου μιλάω, σου μιλάω και τρέχουν δάκρυα

ευγνωμοσύνης, ανακούφισης.

Άλλο ένα μικρό αγκάθι του αχινού μου έγινε αστερόσκονη.

Να κλαίμε και η φωνή να μη σβήνει.

Να κλαίμε και να ακουγόμαστε.