Σαν του Αγίου Δημητρίου με αρώματα που ακόμα δεν έχουν φτάσει στα ρουθούνια μας. Περιφέρεια Δυτικής Θράκης. Το Δ του Έβρου μας περιμένει. Το τώρα μας, Κομοτηνή. Ήσυχη σαν κοιμισμένη, νομίζω περνάνε πάνω από το κεφάλι μου χελιδόνια. Η κεντρική πλατεία, δίπλα μου, από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου μπορώ να απλώσω το χέρι μου και να την πιάσω. Πρώτη φορά τόσο κοντά στην πινέζα του χάρτη. Το μυαλό μου γυρίζει στη νανόχηνα του Βούλγαρη. Ένας παππούς ταΐζει μια γάτα τόσο κοντά που κι αυτόν αν απλώσω το χέρι μου τον πιάνω. Είναι φίλη του - είναι ξεκάθαρο. Τρίβεται στο ποδηλατό του. Εκείνος μοιάζει με τον Μπουκόφσκι. Ο Μπουκόφσκι της Κομοτηνής.
Δέκα ώρες μακριά από το σπίτι κι ίσως, όπως συμβαίνει σε ανθρώπους σαν κι εμένα, πιο κοντά στο σπίτι από ποτέ. Στη ρίζα, στο ριζικό, στην αναζήτηση της που πυρώνει την ελπίδα της εύρεσης ή της εφεύρεσης της.
Διαβάζει κάτι, πίνει καφέ σε πλαστικό ποτήρι, καπνίζει κι η γάτα τον γυροφέρνει. Εκείνοι οι δυο έξω από μια εκκλησία. Δύο καρδιές που χτυπάνε στο σωστό ρυθμό της ζωής. Ούτε πιο γρήγορα ούτε πιο αργά. Σωστά, ρυθμικά, μετρημένα. Ένας βορράς ήσυχος, παρά τα όσα του έχει φορτώσει η ιστορία.
Η Βάλια Κάλντα του Θανάση πως βρέθηκε τόσο κοντά και τόσο μακριά στο όριο. Γεμάτη η χώρα ποτάμια και πύλες. Οργίασε με το δίκιο της η μυθολογία. Χωριά όπως Κλειδί, Τοξότες, Φίλιππος, Χρυσούπολη, μόνο αφηγήσεις μπορούν να σου ξυπνήσουν στο μυαλό, μόνο όνειρα, έρωτες, θεούς και θνητούς να μάχονται για μια πόλη. Κι εμείς ταξιδεύουμε προς την Πόλη. Δίκαια όλα τοποθετημένα.
Ο επαρχιακός ξενοδόχος, μεγαλομούρη μάλλον για την Κομοτηνή, είπε "μόνο οι γέροι ταξιδεύουν πια με γκρούπ!" και συμπλήρωσε "70, 80 χρονών". Έκρυβε μια πίκρα η πρόταση του, παρότι μας εξομολογήθηκε πως καιρό είχε να δει γκρούπ με τόσο νέους ανθρώπους. Σκέφτομαι "ευτυχώς τον ξεγελάσαμε!" Μας πέρασε για νέους, που να 'ξερε;! Καθένας μας πιο γερασμένος μέσα σε αυτό το πούλμαν μιμείται νιότης. Πιο νέοι από εμάς οι 70άρηδες ή 80άρηδες. Συντροφιές που το λέει η ψυχούλα τους. Δεν ξέρω τι έχω ν' αφήσω πίσω. Εκείνοι ξέρουν. Ξεκίνησαν χωρίς να θέλουν να αφήσουν αλλά ήθελαν να πάρουν. Εμείς περιορίζουμε τις επιθυμίες μας στα βοτάνια και τα δερμάτινα της Πόλης. Άραγες λοιπόν, δεν είμαστε γερασμένοι; Περιμένουμε μια κάποια επιθυμία να ξυπνήσει σε τούτο το ταξίδι ή και σε κάθε ταξίδι.
Αφήνω τα πάντα ως έχουν και πάω να βρω το κοντινότερο τζαμί.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου