Η συμφωνία της γαλάζιας βιτρίνας [26/05/2023]

Ο Γιώργος είχε δοκιμάσει τα πάντα. Κι όλα αποτύγχαναν και εκείνος το δεχόταν μόνο και μόνο για να έχει ήλιο. Ο ήλιος δεν ήταν πάντα δίκαιος. Ο πρώτος πελάτης του μπούκαρε σκοτεινός κι ενοχλημένος.

- Καλημέρα, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;

- Άκου μικρέ, είμαι πελάτης από τότε που το βιβλιοπωλείο το είχε ο γέρος σου, σε θυμάμαι παιδάκι ακόμα να γυρνάς εδώ μέσα και να στρογγυλεύεις τις γωνίες των βιβλίων με μια αλαφρόπετρα – ένας θεός ξέρει γιατί!

- Μάλιστα, και…;

- Και σου έφερα πίσω τούτα τα βιβλία που αγόρασα για την εγγονή μου.

- Δε τις άρεσαν; Συμβαίνει κάτι;

- Συμβαίνει βέβαια! Καίγονται οι λέξεις.

- Πως είπατε;

- Κοίτα, τούτος ο ήλιος σού καίει τα βιβλία, όλα στη βιτρίνα σου είναι ξεβαμμένα, ένα γαλάζιο πέπλο σαν υδατογραφία όλο το σκηνικό.

- Ναι αυτά της βιτρίνας πράγματι δυσκολεύονται αλλά ποιος τα βάζει με τον ήλιο;

- Εγώ!

- Εσείς;

- Εγώ τα βάζω και με τον Θεό τον ίδιο αν καίγονται οι λέξεις και η ομορφιά τους, η σημασία τους.

- Χμ! Δεν ξέρω πως μπορώ να σας βοηθήσω, θα μπορούσα να αντικαταστήσω κάποια από τα βιβλία σας όμως φαίνονται μια χαρά εκτός από ελάχιστες φθορές.

- Δε μιλάω για τα βιβλία νεαρέ μου. Μιλάω για τις λέξεις. Το ζήτημα είναι ιδιαιτέρως κρίσιμο. Τις προάλλες με πήρε ο ύπνος διαβάζοντας ένα παραμύθι στη μικρή, με ξύπνησε λοιπόν για να ακούσει τη συνέχεια. Τη ρώτησα που είχα μείνει; Αν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία λέξη; Πρόθυμα το παιδί απάντησε πως η λέξη ήταν το «ρεύομαι». Στην προσπάθεια μου να συντονιστώ και με την ανυπομονησία του παιδιού, προσπάθησα να θυμηθώ την ιστορία. Σκέφτηκα, μήπως κάποιος γίγαντας μυθικός είχε καταπιεί κάποιο πλάσμα κι έπειτα ρεύτηκε. Όμως όχι. Το ζήτημα είναι πως η λέξη «ρεύομαι» δεν είχε γραφτεί στο βιβλίο, ήμουν βέβαιος ήταν από τα αγαπημένα μου. Η μικρή με κοιτούσα σαν χαμένη, δεν καταλάβαινε τον πανικό μου. Φόρεσα πάλι τα γυαλιά μου, άναψα το μεγάλο φωτιστικό, πήρα έναν μεγεθυντικό φακό. «Δεν είναι δυνατόν να λέει «ρεύομαι» παιδί μου είσαι σίγουρη;» «Ναι παππού» «Μήπως αποκοιμήθηκες κι εσύ κι άκουσες κάποια άλλη λέξη κι έπειτα τη μπέρδεψες μέσα στον ύπνο σου;» «Όχι παππού, άκουγα με προσοχή. Η πριγκίπισσα κοίταξε έξω μακριά, πέρα τον ορίζοντα και ρεύτηκε». Το γεγονός που σας αναφέρω δεν είναι μεμονωμένο. Την ίδια ακριβώς ιστορία μπορώ να σας αφηγηθώ με όλα τα βιβλία που έχω προμηθευτεί από εσάς τα τελευταία χρόνια. Σαν ο ήλιος να τρυπώνει στο χαρτί και ακόμα κι όταν οι σελίδες δεν είναι εκτεθειμένες στο φως του, αυτός να τις καταστρέφει από μέσα σαν μια ύπουλη ασθένεια. Όλα μπερδεμένα και παρουσιασμένα κατά την κρίση του ήλιου σας. ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΝΕΑΡΕ ΜΟΥ, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕ ΕΞΩΩΩ ΜΑΚΡΙΑΑΑ ΠΕΡΑΑΑ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΡΕΥΤΗΚΕ;

Ο γέρος έκατσε βαριά κουρασμένος σε μια καρέκλα, ο Γιώργος πλησίασε του προσέφερε ένα λουκούμι και του είπε «Έχετε δίκιο, είναι μεγάλο πρόβλημα ετούτο εδώ, μα πείτε στη μικρή πως η πριγκίπισσα δε ρεύτηκε, ονει-ρεύτηκε». Μια μυστική συμφωνία για τη σωτηρία των λέξεων είχε μόλις υπογραφεί.