Χρώματα [6/6/2023]

 Υπάρχει μια ασφάλεια στο χρώμα. Μια αίσθηση μόνιμης χαράς, μια διατήρηση της παιδικότητας που ανάλογα τα βιώματα αναπαράγεται συνειδητά. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπά το χρώμα. Κι αν υπάρχει, το επιτρέπει. Το χρώμα είτε φωτεινό, είτε μουντό μεταφέρει μια βεβαιότητα αιωνιότητας, νιότης, κίνησης. Δεν είναι τυχαία και τα λόγια. Λέμε "είμαι στις μαύρες μου", "όπου κι αν κοιτάξω παντού βλέπω μαύρο". Δεν είναι τυχαίο που σε ένα τέτοιο σημείο, σε μια τέτοια δήλωση οι οικείοι μας ανησυχούν. Το σχήμα έπεται. Το χρώμα προηγείται, θα έλεγα κονταροχτυπιέται με το φως και τη σκιά. Φαντάσου ένα λεμονί ολόφωτο κίτρινο κι ύστερα ένα βαρύ σχεδόν πορτοκαλί, μουσταρδί. Κίτρινα και τα δυο, φωτεινότερο το ένα πιο σκοτεινό και βαρύ το άλλο μα ποτέ μαύρο. Κι ύστερα, υπάρχει και ο εθισμός στο χρώμα, μια αίσθηση ατελείωτου με συνεχή απόλαυση. Ποιος θέλει να τελειώσει το μπλε του ουρανού και της θάλασσας; Το κόκκινο, ροζ ακόμα και ροδακινί των χειλιών; Το μπεζ, το καφέ, το κόκκινο και το χρυσαφί της γης; Το πράσινο των λιβαδιών και των δέντρων; Τα τόσα χρώματα των λουλουδιών; Κανείς. 

Όσο κι αν επέλεξαν κάποιοι να μη τα βλέπουν πια γιατί πλησίασαν τόσο πολύ τον κορμό του δέντρου που το καφέ έγινε μαύρο και το δάσος δεν ήταν ορατό πια. Επιστρέφω. Εθισμένη στο χρώμα και το φως σε μια πόλη που ποτέ δεν είναι μαύρη, ούτε καν γκρι. Επιστρέφω στο κοκκαλάκι σου που ήταν φωτεινό λαχανί και με άφησε να πιστεύω πως το λιβάδι ήταν πίσω μου και θα πήγαινες να καθίσεις εκεί και θα γυρνούσες να το πάρεις και τα μάγουλα θα βάφονταν ροζ.