Καλύτερα

Χαμογελάσαμε τόσες φορές στη ζωή που ντυθήκαμε κλόουν

και τις άλλες τις γεμάτες δάκρυα.  

Αφήσαμε τούτη τη χαρμολύπη να ορίζει την ύπαρξη μας μεν χωρίς συνείδηση 

και δεν προλάβαμε να χορτάσουμε την παύση. 

Δε χορτάσαμε λέω γιατί τρέχουμε. 

Κανείς δε σταματά. 

Κι όσοι το κάνουν με κόπο εκτελούν το καθήκον τους. 

Μου 'λειψές λέω. 

Από έλλειψη σε ονοματίζω κάποιον και σε χρονίζω εκεί στην καρδιά

γιατί μια τόσο μεγάλη καρέκλα πως να τη γεμίσω μόνη;

Θα μου κάτσεις ως μέγα μυστήριο ή ως μερική εξυπηρέτηση άλλων άλυτων ευχών,

αδικαίωτων πόθων και αιμορραγούντων πληγών. 

Κι όχι, το νόημα δεν είναι να μου κάτσεις.

Η πεμπτουσία της ευτυχίας μου είναι να κάτσεις στην καρέκλα

δίχως χρόνους, δοκιμαστικές κάμψεις και βαριούς συλλογισμούς.

Μα να καθίσεις σταματημένος συνειδητά από τούτη τη διαρκή βαβούρα.

Να πεις, "τώρα σταματάω" 

κι από τα χίλια σημεία του ορίζοντα να διαλέξεις τη μεγάλη σκαλιστή πολυθρόνα μου. 

Τούτη θα 'ναι η νίκη που καρτερώ για σένα και για μένα. 

Η μετά το θάνατο πραγματική μας κληρονομιά.

Η επιλογή της ελευθερίας. 

Το μοίρασμα με όρια συνειδητά και ειλικρινώς επιλεγμένα.

Καλύτερα μάρτυρες αυτής της ελευθερίας να είναι μερικά πρωϊνά και περισσότερες νύχτες.

Καλύτερα ο ενθουσιασμός να γκρεμιστεί από τη σκάλα την ώρα που θα αναπνέουμε στο ασανσέρ.

Καλύτερα που λες, η μουσική να θυμίζει παρά να γιορτάζει μαζί μας.

Καλύτερα να μας γράψουν παρά να γράφουμε ο ένας στον άλλον.

Καλύτερα οι παρουσίες να εκτιμούν τις απουσίες κι ένας δικαιότερος νόμος να επιτυγχάνεται σε κάθε μέτρο της στιγμής.

Κι όταν θα φυσάει, ένα άρωμα θα τυλίγει, θα αγκαλιάζει, θα στραγγαλίζει κάθε τι καλύτερο που καλύτερα να μην είχαμε δοκιμάσει πριν αφήσουμε. Καλύτερα ζωντανοί να μετανιώνουμε για τα καλύτερα.