Μεγάλη Πέμπτη σχεδόν βρέχει [02/05/2024]

 Υπάρχει μια ηλικία κατά την οποία είναι ιδιαιτέρως ενοχλητική η ύπαρξη της θρησκείας και της πολιτικής. Πολύ σύντομα, συμπεραίνω, πως και οι δυο φέρουν γωνίες. Γωνίες που μας στριμώχνουν και μας καλούν να διαλέξουμε ή έστω να έχουμε μια τάση προς μια πλευρά του τριγώνου. Διότι περί τριγώνων πρόκειται.

Κοιτάζω τη θάλασσα, τα σύννεφα πάνε δεξιά, ο ήλιος αριστερά. "Το χάσαμε το ηλιοβασίλεμα" σκέφτομαι. Όμως, η σφαίρα που κατοικούμε πολύ σοφά επιτρέπει κάθε δυνατή κίνηση προς την όποια κατεύθυνση. Αντίθετα, οι κοινωνίες μας έχουν στηθεί πάνω σε πυραμίδες, τεράστιες σκάλες, γωνίες με κοφτερές άκρες. Η γη δεν είναι έτσι. Ούτε ο ήλιος είναι έτσι. Ούτε ο Άρης και η Αφροδίτη είναι έτσι.

Μεγάλη Πέμπτη, Μάης ξανά. Ο ήλιος εμφανίζεται πάλι, τον βλέπω στο πόδι μου, στο χαρτί μου και τον νιώθω ελάχιστα στο πρόσωπό μου. Ίσως πιο υποτιμημένα τα σύννεφα από τον ήλιο. Δυο πιτσιρικάδες απομακρύνονται από το καφέ. Μοιάζει πολύ σοβαρό, ακόμα και γεροντίστικο για την ηλικία τους. Αχ και να 'ξεραν πόσο ποθητοί είναι από εμάς τους ενήλικες. Πως την εφηβεία τους θα θέλαμε να κλέψουμε χωρίς ίχνος ντροπής. Έστω μέχρι την Κυριακή του Πάσχα. Μια κλεμμένη ανάσταση, ψευδαίσθηση και θαύμα για εμάς. Συνειδητή κλοπή μα εντελώς αδύνατη.