νεογέννητο πτώμα [15/11/2013]

Στα φθινοπωρινά φύλλα.
Η αγάπη γεννιέται.
Στον τόπο μου όμως.
Πεθαίνει γρήγορα.
Σε δυο μέρες το πολύ.
Τη σκοτώνει εν ψυχρώ.
Ένας παγωμένος αγέρας.
Δε την αφήνει.
Το πρώτο άνθος της να γεννήσει.
Περνάει σύριζα.
Πάνω από το ισχνό κορμί της.
Της βγάζει τη λεπτή πρώτη επιδερμίδα.
Την τυλίγει στο χορό του.
Και την παρασύρει μακριά.
Τις νύχτες του φθινοπώρου.
Όταν το κρύο είναι πια γεγονός.
Αρκεί μια στιγμή.
Να σε σκεφτώ.
Και να την αναστήσω.