Βροχή στη γειτονιά [23/11/2013]

Κι είναι κι αυτός ο καιρός.

Η ξαφνική καταιγίδα.

Μετράει ήδη δυο ώρες.

Μούλιασαν οι αποφάσεις μου.

Ξεράθηκαν τα κόκκαλα μου.

Το νερό έχει διαπεράσει τα πάντα.

Μας απομακρύνει.

Δίνει χρόνο στις αποφάσεις μου.

Να τιθασεύσουν, ν' αγριέψουν,

να γίνουν ποτάμι και να με πνίξουν

μόνη εμένα

λίγο πριν σ' αρπάξω μαζί μου.

Είναι τα παιδικά μου μάτια

που ξυπνάνε με κάθε βροχή

όλο  και πιο θλιμμένα

από την προηγούμενη μπόρα.

Είναι τα χείλη που στεγνά ανοιγοκλείνουμε

τόσον καιρό

και με τη μπόρα

πίνουμε σαν χρόνια διψασμένοι

τις σταγόνες που τα κοσμούν.

Τέλος είναι τούτη η πόλη

με τα μπαρ, τις γυναίκες και τους άντρες της.

Ωραίοι νέοι και γέροι

να μου θυμίζουν το πέρασμα σου

στους αιώνες.

Τσιγάρο βρεγμένο και σκέψη αφυδατωμένη.