Ανοησίες [18/07/2014]

Το κορίτσι που φορούσε συνέχεια πυτζάμες αναρωτήθηκε χθες βράδυ μήπως μεγάλωσε. Σκέφτηκε πως για να μην της αρκεί το ότι είναι ακόμα παιδί, αυτό σημαίνει ότι μεγάλωσε. Κοιτούσε τα άλλα κορίτσια πήγαιναν σχολείο, εκείνη όμως είχε χρόνια να πατήσει. Το κορίτσι που φορούσε πάντα πυτζάμες το έστελναν για δουλειά και του έλεγαν να παντρευτεί, όμως εκείνο ένιωθε ότι δεν πάει έτσι όλο αυτό. Λογικά πάει κάπως αλλιώς, μήπως απλά άργησε να δει, ή άργησε "αυτό" να φτάσει σε κείνη; Το κορίτσι που φορούσε πάντα πυτζάμες ένιωθε μεγάλη χαρά και ενέργεια κι όταν κάποιες φορές κουραζόταν, η κούραση ήταν φοβερή κι αβάσταχτη. Το κορίτσι μπορούσε να συμβιβαστεί. Με τον έρωτα! Της έπεφτε λίγος, βιαστικός, βαρετός, ψεύτης. Είχε μάθει από τότε που φορούσε πάνες πως ο έρωτας είναι τρελός αγέρας που τα σηκώνει όλα, όμως κανέναν δεν είχε δει να παλεύει να πιαστεί από ένα δέντρο ή έστω να πετάει. Είναι πολύς, της έλεγαν, δε χωράει πουθενά όμως εκείνη τον χώρεσε στο πρόγραμμα, ήταν βιαστικός τον κράτησε παραπάνω, ήταν βαρετός και ψεύτης προσπάθησε να τον αλλάξει. Της τα επιβεβαίωσε όλα.
Το κορίτσι που φορούσε πάντα πυτζάμες μεγάλωσε λίγο, τόσο όσο οι συνομήλικοι της να μην της μιλούν, οι μεγαλύτεροι να τη συμβουλεύουν σαν παιδί και οι μικρότεροι να τη θέλουν φίλη κι αδερφή τους. Το κορίτσι που φορούσε πάντα πυτζάμες ήλπιζε ακόμα πως ο έρωτας είναι όλα αυτά που της είπαν κι όχι, όλα εκείνα που της απέδειξε.