Περί μέλλοντος [06/08/2014]

Δεν είχε τύχει πάλι! Έτυχε κι ειναι όμορφο! Συννεφιά και βροχή στο νησί, ησυχία και χώμα υγρό. Ο καιρος, η φύση και οι εποχές μας παίζουν! Μας γυρίζουν, μας ντυνουν, μας γδύνουν. Μόνος αιώνιος νικητής ο χρόνος. Πλάκα έχει κ ετσι. Το νησί ξεκουράζεται, κοπιάζει κ αγριεύει. Αφήνεται και βρίσκεται, συναντά τη ζωή και τη μοναξιά. Κι όσο πιο συχνά αλλάζει τόσο πιο ανήμποροι είμαστε. 

Επισκέπτομαι μια φίλη. Δε το κάνω συχνά να διασχίζω τη θάλασσα όμως κάθε φορά που το κάνω, οι πόροι του δέρματος μου απορροφούν και την τελευταία σταγόνα αλμυρου νερού. Τελειώνει η τριτη δεκαετία της ζωής μου και δεν έχω παράπονα ειναι ανοιχτόκαρδη γαλαντωμα σα να λεμε. Περνάει κ δεν αφήνει ούτε μεγάλες χαρές ούτε μεγάλες λύπες. Υποθέτω οτι θα έπρεπε να ειμαι ευγνώμων. Μπορεί να πέρασα πολλα και να μη θέλω αλλα. Έχω ενα δυο, άλλοι μάλλον πασχίζουν για δαυτα. Θέλω κ αλλα, πάντα ήθελα κι αλλα, ας μην κοροϊδευόμαστε όλοι θέλουνε κι αλλα. 

Τα σύννεφα απο πάνω έχουν μια παρηγορητική διάθεση, μέχρι και η βροχή που θα ρθει παρηγοριά θα ναι. Και σε λίγες μέρες θα πρέπει να αφήσουμε τα όνειρα, να περπατησουνε στα σχέδια. Τα σχέδια που κατα στρώσαμε εμείς, που θελήσαμε σαν όνειρα και γίνανε σχέδια. Άρα θα ισχύσει με όλα αυτό; Με όσα ονειρευτήκαμε θα ερθει η ωρα να τα σχεδιάσουμε; Και τι θα κάνουν τόσα ειδικοί που πρώτα για τα σχέδια μίλησαν κ ύστερα για τα όνειρα. 

Η βροχή έρχεται. Θα γιατρεψει. Θα μας κάνει έστω και μελαγχολικά να ονειρευτούμε. Θα το κάνουμε.