Σύντομη ομολογία ενός μικρόψυχου οντος [19/08/2014]

Δεν ξέρω πως γίνονται καλοί οι άνθρωποι. Κι αν το καλο και το κακό έχουν όρια. Ορίζονται και διακρίνονται. Ήμουν κακή, υπήρξα παλιάνθρωπος και σίγουρα η ομολογία μου αυτή ούτε με διορθώνει ούτε μου προσφέρει την άφεση που ίσως έφερνε τη λήθη. Γιατι σαν μικρόψυχο ον τη λήθη αποζητω κι ίσως οχι τόσο την άφεση. Ίσως η ψυχή μου να μη μεγαλώσει άλλο να μείνει για πάντα μικρή. Κι ούτε λέξη παραπονού μπορω να άρθρωσω ούτε χέρι παρηγοριάς να ζητήσω μιας και τέτοια μου δωθηκαν ήδη και νόμισα πως δε τα χρειαζομουν. Δεν ξέρω τι σκοπό επιτελώ κι αν έχουμε έναν σκοπό ο καθένας μας σε αυτή τη ζωη. Κι ειναι πια αργά για να το μάθω κ αυτό. Αν είχα επιλογή δε θα ξανά ζούσα μα μητέ και θα πεθαινα. Κι εκείνους που νόμισα πως πολυ αγάπησα αν είχα τη δύναμη τι ειναι η αγάπη θα τους ρωτούσα. Κι εκείνοι, οι αληθινά καλοί, ξέρω ήδη δε θα λέγαν βρισιές που ίσως να μου πρέπουν μα θα πιαναν απ την αρχή γλυκα να εξηγούν. Δε μου άξιζαν κεινοι που μ'αγαπησαν, ήμουν λίγοι για αυτούς κ μπόλικη για μένα. Κεινοι που μίσησα ας μ' αγκαλιάσουν πια. Δεν έμαθα αν αγαπω, αν μισώ, αν αν ήμουν ποτε κάτι ζωντανό. Και βρέθηκα να κυβερνάμαι απο ενα χρέος και μια αιώνια απώλεια. Καλύτερα που δε μ' αγαπησες κι εσυ δε θα άντεχα ενα χρέος ακομα.