Blaaaaah [15/03/2015]

Σαν η άνοιξη να μπαίνει χωρίς να ρωτήσει.

Να φουσκώνει όλους σου τους φόβους.

Να αφήνει μια ελπίδα να πλανάται.

Κι εσύ άπιστος πάντα, να της θυμώνεις.

Δε θέλεις να σκέφτεσαι το καλοκαίρι.

Φοβάσαι πάλι, φοβόσουν πάντα.

Να μιλήσεις για σάρκα που δεν ξέρεις ακόμα.

Ζητάς μεταφράσεις κι εξηγήσεις.

Κάποιος να 'ρθει να τα βάλει σε μια σειρά.

Να μη σε φοβάσαι πια.

Έλεγχος να χαθεί.

Κι η λέξη να σβηστεί από όσα λεξικά κατάπιες.

Ποιος, είπες μυαλό;

Ο έρωτας;

Δε θα του έδινες ποτέ τέτοιο όνομα εσύ.

Αυτό το φυσικό κι εθιστικό πράγμα.

Η αίσθηση απόλυτου κι ελάχιστου.

Πλήρους και κενού.

Αν αυτό ονοματίζεις "έρωτα" πες το "blah",

ή "μπου" ή "γομολάστιχα".

Γομολάστιχα πρέπει να είναι.

Να σβήσει τα σημάδια.

Να μείνει χώρος να γράψεις κι άλλες σελίδες.

Ίσως πάλι μαύρες, μωβ, μπλέ.

Ίσως να μείνουν απλά τα σημάδια από το σβήσιμο.

Πάντως πάντα κάτι μένει.