Σαν παραπονεμένο παιδί... [19/03/2015]

Είναι κάποιες φορές.

Που φτάνει στο φάρυγγα μια ξινή γεύση.

Μια αλλόκοτα καταραμένη γεύση.

Δεν καταλάβαινα ποτέ όσους εκτιμούσαν τα ξινά.

Από την άλλη γιατί να καταλάβεις.

Ποιος προσπάθησε να καταλάβει,

πέρα από το σημείο του να εξυπηρετηθεί.

Υπήρχε και υπάρχει,

μια βεβαιότητα στους ανθρώπους.

Όλοι ενδιαφέρονται μέχρι εκεί που θέλουν.

Μέχρι να τους κάτσει αυτό που θέλουν.

Τον τελευταίο καιρό γράφω σαν παραπονεμένο παιδί...