Ντίβα... [22/04/2015]

Οι άνθρωποι δε διαφέρουν.
Οι ζωές τους είναι κοινές.
Οι στιγμές τους, ταυτόχρονες.
Οι ψυχές τους, ισότιμες κι αιώνιες.
Τα όργανα τους πάλλονται σε κοινό ρυθμό.

Κι όμως χανόμαστε...
Κλεισμένοι πεισματικά στα κελιά μας.
Στα σώματα και τα πτώματα μας.
Το μόνο που μας διαχωρίζει είμαστε εμείς.
Εμείς κρίνουμε αν διαφέρουμε.
Σε τι και γιατί.
Η αλήθεια όμως είναι μια.
Δε διαφέρουμε.
Ουδέτεροι, χωρίς χρώματα, ερχόμαστε.
Κι αντί να διαλέξουμε όλη την παλέτα,
παίρνουμε έναν το πολύ δύο.
Κινούμαστε σε τόπους.
Βαφτιζόμαστε ονόματα.
Φοράμε ρούχα.
Μιλάμε γλώσσες.
Πιστεύουμε σε θεούς.
Ψηφίζουμε ιδέες.
Σκεφτόμαστε και κάνουμε τα ίδια.




Δεν αποδεχόμαστε πόσο ίδιοι είμαστε.
Μην πληγωθεί η ντίβα εντός μας.

Σκέψου να μην είχαμε όλα τα παραπάνω.
Τι αγκαλιές;! Θα παίρναμε!