Ο ΠΟΝΟΣ ΕΧΕΙ [04/01/2016]

Να δίναμε μια κλωτσιά.
Στα δάκρυα που δε βγάλαμε ποτέ.
Σε κείνα που σα θάλασσα.
Κόντεψαν να μας πνίξουν.
Θρηνήσαμε, χωρίς τέλος, ένα χθες που αφήσαμε κι ένα αύριο που πνίξαμε.
Δεν έχει σημασία πολλές φορές ποιος έφταιξε.
Κι ούτε έχει σημασία ποιος διαμόρφωσε τη σκηνή.
Είναι μόνο λίγα δευτερόλεπτα.
Ο πρωταγωνιστής μάτωσε.
Το μόνο που έχει σημασία, εκείνη τη στιγμή.
Είναι ο ίδιος ο πόνος.

Κι εγώ που σαν άμυνα έχτισα ένα τοίχος.
Από μαύρη μαλακή πέτρα.
Το γκρέμισα και το ξανάχτισα μπόλικες φορές.
Κι είμαι σήμερα που πονώ.
Κι άλλοτε που πονούσα.
Εγώ κι όλοι.
Και δεν έχουμε σημασία εμείς.
Ο πόνος έχει.