ο φύλακας; [18/05/2016]

Θα υπάρχει πάντα εκείνος.
Θα στέλνει τους σωσίες του.
Θα πιστεύω πάλι σε παραμύθια.
Θα με σηκώνει μεθυσμένη από ένα μπαρ.
Θα κλείνει τα πορτοπαράθυρα.
Θα αφήνομαι σε μια μυστική ύπνωση.
Που το ασυνείδητο θα πλέκει όλα όσα (δε) με αφορούν.
Έπειτα θα 'ρχεται πάντα μια ζωή.
Θα του μοιάζει.
Με μακριά χέρια, θ' αγκαλιάζει ένα όπλο.
Θα μοιάζει μουσικό όργανο και θα εκτοξεύει κάθε λάθος μου μακριά.
Θα είναι πάντα σωτηρία η ύπαρξη και η ανυπαρξία του.
Θα μου λείπει εκείνο το πρώτο καρδιοχτύπι.
Στέκομαι πια.
Μα είναι πάντα εκεί σε κάθε κατάρρευση.
Όπως μια ορκισμένη σιωπή πριν την καταιγίδα.
Μάης και βρέχει.
Μια θάλασσα ασφαλώς που λιώνει κάθε θέλω και γίνεται παρελθόν.