ΑΝΟΙΞΗ [22/05/2016]

Ήταν ήδη ηττημένα τα μπουμπούκια.

Σε εκείνο τον κήπο που έμοιαζε μαγικός κι απόκοσμος.

Ήταν ο δικός της θυμός που τα κράτησε καταραμένα.

Ήταν κάτι νύχτες από ζωή κι ασφάλεια που της στέρησαν.

Ένα αχνιστό πιάτο φαγητό που δε της πρόσφεραν.

Ήταν τόση η προσφορά που στερήθηκε.

Και πάλι εκείνα τα λουλούδια δε τα καλόβλεπε.

Ήταν ατίθαση η φύση κι όσο κι αν την ευχαριστούσε.

Τόσο μακρύτερα έτρεχε από φόβο.

Έκοψε όση γη ολάνθιστη είχα κρατήσει.

Τάισε λίγο ακόμα το θράσος της και τσάκισε την Άνοιξη.

Εγωϊστικά αφέθηκε στην επιβίωση της και την "ευημερία" της.

Σα να ξέχασε το αληθινό νόημα των λέξεων.

Τα αποφόρτισε όλα.

Οργανώνοντας ημερίδα τυφλή και αναπαραγωγική.

Σκότωσε τη θεά της αναπαραγωγής.

Μιμήθηκε  μυστήρια.

Να μοιάζουν όλα όπως τότε που ο πόθος ήταν άγνωστος.

Και η σάρκα επιβίωνε με τρυφερότητα κι αγάπη.

Πούλησε την άγρια άνοιξη της φύσης.

Για έναν εκλεπτυσμένο ανοιξιάτικο συστημικό μονόδρομο.