7 Μάρτη

Η ζωή μας βρίσκεται εγκλωβισμένη σε χιλιάδες άμοιρους στίχους
που έφτασαν την τελειότητα άθελα τους.

Πέθανε ο Μούτσης και θυμάμαι
"μια φυσαρμόνικα που κλαίει, τον ήχο ακούγοντας να λέει, χαίρε ω χαίρε ελευθερία".

Έσβησα, πριν από ελάχιστες στιγμές από ένα χιτάκι σε ένα μπαρ.

Με ένα και μοναδικό ποτό, άκουσα,
"πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και κρανία".

Κι όταν ρωτήσουμε τον συγγραφέα σαν ανόητα παιδιά,
- ενήλικες βεβαίως βεβαίως - 
είναι όλα ειπωμένα ή έχουμε κι άλλα να ακούσουμε;

Εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη θα πει
"όποιος λέει ότι όλα είναι ειπωμένα, λέει μπούρδες,
πάντα θα λέγονται καινούρια πράγματα"

Και στο ορκίζομαι, κάθε βράδυ, μάρτυς μου η γάτα
προσπαθώ να σκεφτώ και ένα καινούριο για να παρηγορηθώ.

Δε θα το χρησιμοποιούσα για κανέναν άλλον λόγο. 

Με αναγκάζει βλέπεις η δική μου πραγματικότητα να ψάχνω να βρω ένα σκοπό
πέρα από αυτόν και νιώθοντας πως όλα είναι ειπωμένα, μένει το τέλος μόνο να βιωθεί.

Όχι πως δε χόρτασα ζωή, ούτε αυτό λέω, ούτε πως να τελειώσει βιάζομαι.

Μια κούραση υπογραμμίζω, μια απογοήτευση πως τότε παλιά
ήταν κάπως πιο παρήγορα.

Αν όχι παρήγορα, χόρταινες την ανακάλυψη. 
Κι έχω στις λίστες μου διάφορες ανακαλύψεις να κάνω
μα τις αφήνω για αργότερα - νομίζοντας πως προστατεύω έτσι
το δόλιο το παιδί.

Αυτό που κοιμάται στα σπλάχνα μου κάθε βράδυ
και με αναζητά με το πρώτο φως της αυγής.

Κι εμένα και τον πατέρα του.

Οι ισχυρισμοί μου δε το καλύπτουν, κι όση πίστη κι αν το ταΐζω
ούτε μια σταλιά δεν κρατάει μέσα του.

Ρουφάει και ποτίζει αλλά
δεν παίρνει λίγο στις ρίζες, στο κοτσάνι και στα πέταλα του.