όμοιοι [11/09/2013]

Ξέρω πόσο σε πονά.

Όταν δε συγκρούεσαι μαζί μου.

Καταλαβαίνω την απώλεια σου.

Όσο δε σε προκαλώ σε μάχη.

Μάχη στημένη για δύο.

Λυπάμαι που αναγκάζεσαι να φυλάς τις δυνάμεις σου.

Μέχρι μ' ένα χτύπημα μου να βρεις κι άλλες.

Νιώθω την ανάγκη σου για λύτρωση και βασανισμό.

Τη μίζερη σου ύπαρξη.

Που μόνο μέσω της συνύπαρξης μας,

στο πεδίο της μάχης, εξυψώνεται.

Ξέρω καλά πόσο οξυγόνο σου στερεί,

η απουσία του αίματος μου στην αρένα.

Θυμάμαι τις απεγνωσμένες προσπάθειες σου.

Προσπάθειες υπ ερανισμού.

Απασχόλησης και αδιαφορίας.

Ήθελες τόσο πολύ να με πείσεις.

Σκαρφιζόσουν κάθε φορά.

Μια ανούσιο σημαντική ασχολία σου.

Δεν παραδεχόσουν πως το μόνο παιχνίδι

που σε θρέφει

σε ξεδιψά

σε αναζωογονεί

σε κάνει να νιώθεις

και να είσαι ζωντανός

είμαι εγώ.

Εξάλλου αρρωστημένε μου εραστή,

μοιάζαμε πάντα σα δυο σταγόνες νερό.