πάλι & πάντα [19/09/2013]

Στους μικρούς καθημερινούς μου πόνους.
Συνοψίζεται η μαζική απώλεια.
Μια παρακμή γεμάτη σήψη.
Μια λύσσα που η φωνή δε τη χωρά,
                          κι έτσι την φιλοξενεί η σιωπή.
Στα μάτια μου όταν τα ανοίγω.
Υπάρχει μόνο ένας διαρκής τρόμος.
Κι ένας ανεξήγητος προσωπικός θυμός.
Απόγνωση με καμιά φορά δόσεις ελπίδας.
Ότι το όλο θέμα είναι η μοναξιά.
Η χαμένη ονειρική οικογένεια.
Άσχημη όπως όλες οι αγαπημένες.
Όμως ποια μοναξιά;
Η δική μου, η δική σου, η δική τους.
Γιατί χωριζόμαστε οι άνθρωποι.
Αφού πλαστήκαμε για ν' αγαπιόμαστε.
Ενωνόμαστε λόγω της αγάπης.
Κι ύστερα πάλι με κείνη μένουμε μόνοι.

Προς τους αγαπημένους μου.
Η αγάπη μας βγαίνει κάθε πρωινό με τον ήλιο,
να το θυμάστε τα βράδια κοιτώντας το φεγγάρι.
Τ' αστέρια εμείς που παλεύουμε και πάλι και πάντα να ενωθούμε.