Εξάρχεια μετά από καιρό [31/08/2013]

Κι είναι κι οι δρόμοι που διασχίσαμε.

Δύσκολοι και χαραγμένοι.

Στις μνήμες όσων τους περπάτησαν πιότερα.

Και στα σώματα και κυρίως στα πόδια μας.

Ένα στεφάνι που ξεκινά και τελειώνει στους αστραγάλους μας.

Λες και διαγράφει την ίδια άρρωστη πορεία.

Κάθε φορά, μια κούραση να συσσωρεύεται.

Νιώθουμε ότι κουβαλάμε αλυσίδες με σιδερένιες σφαίρες στις άκρες τους.

Κι ύστερα το βράδυ που μας κλειδώνουν το κελί.

Προσπαθούμε ν' αποσπαστούμε από την ανάμνηση του πόνου.

Μα η αίσθηση των αλυσίδων,

αόρατων πια, μας τραβά απ' τα πόδια,

μας σέρνει κάτω από το κρεβάτι.

Πεταγόμαστε στα όνειρα, στους εφιάλτες μας.

Συνέχεια πέφτουμε.

Αέναη πάλη για να σηκωθούμε.

Θα σηκωθούμε σου λέω, όσο κι αν πονάνε τα ρημάδια.

Άκου. Μη μιλάς. Άκου.

Η μουσική δυναμώνει, δεν αναγνωρίζω το είδος της.

Δυναμώνει κι άλλο.

Ο πόνος ηρεμεί. 

Τα πόδια μου ζωντανεύουν.

Τα δικά σου;

Ή κι οι δυο ή κανείς.

Έτσι δε λέει κείνο το ποίημα που μου διάβαζες;

"Κι οι δυο", για τότες που δε σ' απάντησα.

Πως είναι τα πόδια σου;

Άσε με μένα.

Ζωντανεύουν;

Δυναμώνεις;

Μη με θρέφεις άδικα ελπίδα.

Μαζί. Κι οι δυο σου λέω.

Δώσε μου το χέρι σου.

Θα σε σηκώσω.

Η μουσική ακούγεται απ' την καρδιά.

Στην καρδιά.

Ο πόνος σου μου λες περνάει.

Φεύγουν οι αόρατες αλυσίδες.

Σ' αγαπώ.

Περπάτα.

Τα νεύρα των ποδιών σου ζωντανεύουν πάλι, μου λες.

Περπατάς.

Περπατάμε.

Μαζί. Με την αγάπη.

Προς την ελευθερία.

Κι ας ξεράθηκε κείνο το λουλούδι που μου δωσες κάποτε.

Κι ας ξέβαψε κείνο το χαρτί που σου 'χα γράψει σ' αγαπώ.