Προβλεπόμενο Νο2 [09/06/2015]

Οι άνθρωποι, όσα σημάδια, όσες μοίρες κι αν τους έφεραν.
Ήρθαν μόνο για σε μπάσουν λίγο ακόμα στο χώμα.
Είναι προφανώς εκείνοι που σου θυμίζουν το θάνατο.
Κι είναι κι εκείνοι που συχνά χτυπάνε τον ίδιο τους τον εαυτό μέσω εσού.
Ή απλά χτυπάνε εσένα.
Πράγμα σαφώς πιο ξεκάθαρο κι επίπονο.
Εκείνοι διατυμπανίζουν όλα τα μεγάλα σα να λένε το λογαριασμό του νερού.
Και ταράσσουν κάθε δική σου ισορροπία επειδή δικές τους ήθελαν να ξεριζώσουν.
Δέχεσαι όλο αυτό το φάσμα των μεγάλων τους ερώτων.
Δέχεσαι όλες τις κατηγορίες που χρωστούσαν στους εαυτούς τους.
Και τις χρέωσαν σε σένα.
Κι είσαι συχνά τόσο μαλάκας που δεν αγγίζεις τρίχα από τη μεγάλη τους πληγή.
Μαλάκα σε λένε κι εκείνοι και μπρος και πίσω σου, και λίγο μέσα σου ή και πολύ.
Καβάτζα έχουν πάντα. Μην τρελαίνεσαι. Συναισθηματική εννοώ.
Θα μου πεις και ποιος δεν έχει;!
Ξέρω κι εμένα, ξέρω κι εσένα!
Ξέρω και τις μεγάλες καβάτζες! Μπαρντόν! Τους μεγάλους έρωτες εννοούσα.
Ορκίστηκα κάθε βράδυ να ντύνομαι μάγισσα και να τους καταριέμαι.
Τα πρωϊνά να τους ευλογώ, σα δυο χέρια αγγέλου που σε κρατάνε.
Το θέμα των δειλών. Πάντα η πτώση.
Μην πέσουν και χτυπήσουν. Μη τους ρίξεις και πέσουν.
Λες και ήθελαν τίποτα παραπάνω από μια στάλα δράμα ή παραμύθι (ακούγεται κομψό και ομαδικό)
Ξέχασαν όμως φτούνοι οι δυνατοί.
Πως εσύ φιλοξενείσαι ενώ εκείνοι παντρεύονται.
Πως εσύ ερωτεύεσαι ενώ εκείνοι πηδιούνται.
Κι ύστερα μωρό μου, μιλάς για πτώσεις και κορδελάκια.
Μιλάς για δειλούς και θρασύδειλους.
Ύστερα... όχι ακόμα. Θα σου πω εγώ πότε!
Και θα 'ναι και το τελευταίο που θα σου πω!