άτιτλο [02/10/2015]

Σε μικρή απόσταση από την εισπνοή υπάρχει η εκπνοή.

 Όλα έχουν να κάνουν με το τι έχεις μάθει. 

Εισπνέεις λίγη θάλασσα, λίγη αγάπη, λίγη ελπίδα 

και εκπνέεις ότι δεν άντεξες να κρατήσεις μέσα σου. 

Εκπνέω καπνό από τότε που θυμάμαι τις εκπνοές μου. 

Καμμένα σωθικά δίνουν σήμα από εντός μου, 

κι όμως ο καπνός λικνίζεται τόσο όμορφα γύρω από τα μάτια μου. 

Έτσι ξεχνώ. 

Ξεχνώ ή προσπερνώ την καμμένη γη. 

Τελευταία που δεν ανθίζουν οι άλλες γλάστρες μου μιλώ με τον Ιάκωβο. 

Ένα σπαθί φυτό που ίσως κάποτε βγάλει άνθη. 

Με τους άλλους ζωντανούς δε τα πάμε καλά, εμείς οι μισοπεθαμένοι. 

Κοιτάζουμε τους ήλιους που βγαίνουν κάθε πρωί και μας λείπει κάτι.

 Πάντα κάτι θα μας λείπει, αυτό ίσως είναι νομοτελειακό. 

Του Ιάκωβου του λείπουν τα άνθη που άλλοι συγγενείς του βγάζουν, 

εμένα μου λείπει ο καθαρός αέρας, η ζωή αυτή καθαυτή, 

όχι κάτι φτηνές απομιμήσεις έρωτα, τρέλας ή πανικού. 

Μια ζωή που τόσο ευχηθήκαμε που δεν μπορεί να μην υπάρχει. 

Κι ένα "υπάρχει" τόσο ζωντανό που τέλος τέλος μας πέθανε και δε το εκτιμήσαμε ποτέ. 

Πίνουμε νερό κι εγώ και ο Ιάκωβος συντηρώντας πάλι την ελπίδα.