ΑΤΙΤΛΟ [07/07/2013]

Η ερωτική μνήμη.

Η ερωτική λήθη.

Δεν απέχουν πολύ.

Δεν απέχουν καθόλου.

Βιώνονται με τον ίδιο απόλυτο τρόπο.

Νιώθεις να θυμάσαι.

Σχεδόν βλέπεις, πιάνεις, ζεις.

Νιώθεις ότι δε θυμάσαι.

Σχεδόν περιγράφεις ξένη ζήση.

Ταινίες, φωτογραφίες, λέξεις.

Διόλου δε βοηθάνε.

Εδώ που τα λέμε, πότε βοήθησαν;

Η λήθη είναι χειρότερη απ' τη μνήμη.

Πολλοί διαφωνούν.

Να ξεχνάς ότι ένιωσες;

Να αδυνατείς να το φέρεις έστω και λίγο πίσω;

Να μη θυμάσαι κίνηση, φωνή, σώμα;

Ούτε κλίμα, ατμόσφαιρα, ιδέα.

Τελικά να μη θυμάσαι ούτε εσένα.

Χαμένη, έντεκα χρόνια μετά,

να κουβαλάω μέσα μου το τίποτα.

Μια ζωή άλλου και για λίγες στιγμές-Η ΖΩΗ ΜΟΥ.

Και πως να νιώσουν εκείνοι που μ' αγαπούν,

το "δεν έχω που να σταθώ, τι να πιστέψω, συρρικνώνομαι".