ΕΡΩΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ [07/07/2013]

Δεν είναι παραπάνω από δευτερόλεπτα.

Ίσως να μην είναι ούτε δευτερόλεπτα.

Κάτι σαν τα όνειρα.

Λάθος.

Το όνειρο.

Υπέφερα από παιδί από όνειρα.

Είμαι δυνατή.

Αλλά δεν ξέρεις γιατί.

Να σου πω.

Με έχω ναρκώσει τόσες φορές.

Με σκληρά ναρκωτικά.

Από κείνα που τ' άλλο πρωί,

ζητούν απολογία.

Ελεύθερη δεν υπήρξα ποτέ.

Κι ίσως ξέρεις.

Να μη γεννήθηκα για τέτοια.

Κι ας διαφωνήσουν οι σύντροφοι.

Κι ας χαίρονται οι οικείοι.

Κι όμως έχω τ' όνειρο.

Τη μνήμη.

Όχι εκείνη την αναλυτική.

Δε θυμάμαι λεπτομέρειες και στιγμές.

Μόνο ένα πρόσωπο.

Χρόνια ανέκφραστο.

Σαν πορτραίτο που έγινε έτσι για να γίνει.

Κάτι μεσημέρια.

Εμφανίζεται μπρος μου.

Προσπαθώ να το εντάξω σε εικόνες.

Μα δε μπαίνει.

Το συγκεκριμένο πρόσωπο.

Δε μπήκε ποτέ σε καμία εικόνα μου.

Στριμώχνεται κάτι βράδια σ' όνειρα.

Μισό. Χωρίς χαρακτηριστικά.

Μόνο η βεβαιότητα του ονείρου.

Λέει "είναι το πορτραίτο".

Και μόλις η μνήμη σβήσει.

Προσεύχομαι να γίνω καλλιτέχνης.

Και να δώσω συναίσθημα στην άψυχη μπογιά σου.