Τον Αύγουστο το μόνο πράγμα που μπορεί να σε κάνει να τον νιώσεις είναι η παρακμιακή μουσική που φεύγει από γκλαμουράτο κατέστημα κεντρικότατης πλατείας. Αν η μουσική δεν τα καταφέρει αναλαμβάνει ο νυσταγμένος πλην ευγενέστατος σερβιτόρος, κι αν δε σου κάνει ούτε κι αυτός μένουν τα δέντρα που χτυπιούνται ακατάπαυστα στους ρυθμούς του μελτεμιού. Και η πόλη είναι άδεια κι εσύ για έναν ακόμα Δεκαπενταύγουστο έχεις την ευκαιρία να ψιθυρίσεις στο μελτέμι που θα 'θελες να σαι του χρόνου. Παίρνεις το χρόνο σου να σκεφτείς αποφεύγοντας και πάλι να σηκώσεις το τηλέφωνο και να αρχίσεις να εύχεσαι σε Μαρίες και Παναγιώτες. Η μεγάλη κανάτα με τα παγάκια και το νερό σου δίνουν όσο χρόνο χρειάζεσαι για να σκεφτείς και να ψιθυρίσεις στο μελτέμι. Μικρό διάλειμμα για τσιγάρο, εξάλλου κόπασε το αεράκι τώρα, έρχεται πάλι και σε τιμωρεί βγάζοντας σου τον καπνό από το χαρτάκι. Σε σκουντάει λέγοντας σου "μην ξεχνιέσαι, που θες να 'σαι του χρόνου τέτοια μέρα;". Φυσικά δεν πρόκειται για ευχή γενεθλίων λίγο πριν σβήσεις το κεράκι, ούτε για πρωτοχρονιάτικη. Είναι μια ακόμα εμμονή σου, μόνος τη σκέφτηκες, μόνος σου τη φόρτωσες. Πως να ξεκινήσεις να το σκέφτεσαι; Όπως τα έκανες όλα πάντα. Από τον περιβάλλοντα χώρο. Έτσι κι αλλιώς θα το ψελλίσεις στο μελτέμι. Η βαβούρα του σου γεμίζει το ηχητικό πεδίο μέχρι τη στιγμή που ένα τσίγκινο κουτάκι μπύρας παρεμβάλλεται και μεγαλώνει την ορχήστρα. Τα περιστέρια-οι μόνοι τραγουδιστές-κι εσύ ήδη ένα χρόνο σε αυτή την πλατεία, τέσσερις εποχές. Θυμάσαι πως είχες από παιδί αδυναμία στις πλατείες. Τραπεζάκια έξω λοιπόν. Για πάντα έξω! Ποιος τόλμησε ποτέ να σε πει σπιτόγατα; Απλά το έξω σου γίνεται σπίτι και το σπίτι σου πλατεία. Πάλι ξεχνιέσαι όμως. Το μελτέμι!!! Του χρόνου τέτοια εποχή εύχομαι να 'χει γίνει η επανάσταση, μια γενική λαϊκή εξέγερση και να 'μαι σε μια πλατεία, ακόμα και στην ίδια πλατεία, μ' αρέσει εδώ. Όμως το μόνο που δε μας άρεσε ποτέ κι ας έγινε φύση μας δεύτερη, μη σου πω και πρώτη, είναι η μοναξιά. Βρε χαμένε μου αδερφέ, φίλε κι εραστή εμείς γεννηθήκαμε στις πλατείες, παίξαμε κι ερωτευτήκαμε σε αυτές. Και μετά χαθήκαμε και είτε συνεχίσαμε μόνοι, είτε βρήκαμε άλλους και κρύψαμε τη μοναξιά μας σε τέσσερα ντουβάρια. Εμείς, οι δυό ή οι τέσσερις, στην πλατεία γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, φλερτάραμε, ερωτευτήκαμε, γίναμε γονείς και θα πεθάνουμε αντάμα. Στην πλατεία. Μαζί. Ακούς μελτέμι;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου