παρηγοριά [13/07/2015]

Καμιά φορά, αναπολώ εκείνη τη γλυκιά μανούρα.

Σαν όταν σε πρωτοσυνάντησα.

Εκείνη την τρέλα.

Εκμηδένιζε τις αποστάσεις.

Κι ας μάγκωνε τα σώματα.

Έκανε ιερή τη Στιγμή.

Κι έσπρωχνε το χρόνο.

Ύστερα μπήκαμε στην εποχή των παγετώνων.

Ντάλα καλοκαίρι!

Τι στριμμένα έντερα και σωθικά κουβαλάμε.

Σαν να πάγωσε ο εντός μας τόπος.

Ο ήλιος δεν έλιωνε τίποτα.

Και η κρυστάλλινη σιωπή, άφηνε ήχους τραγικούς.

Δεν ξέρω τι δώρο να κρύψω και να σου φέρω.

Ποια στιγμή αναπολείς ή ονειρεύεσαι.

Αν το κάνεις.

Ξέρω πως το νερό της βροχής είναι αλμυρό.

Σπάει τον πάγο.

Μα αργούν ακόμα τα πρωτοβρόχια.