διάφανη συνεργασία [26/07/2015]

Ξεμένω συχνά.
Από ποτό, από λέξεις, από πράξεις.
Το μόνο που μονίμως έχω είναι τσιγάρα και σκέψεις.
Κι ένα φεγγάρι πάνω από το κεφάλι μου.
Να με στοιχειώνει, σα μαύρο συναίσθημα.
Να κάνει τα σαγόνια μου να τραυλίζουν σαν τρόμος.
Τα μάτια μου ν' ανησυχούν σαν απειλούμενα.
Και την καρδιά μου να μη χτυπά πια.
Σε κανένα ρυθμό.
Ούτε δικό μου, ούτε δικό της.
Τα όνειρα προσπερνούν γκαζωμένα.
Κι αυτή σε μια γωνιά ξένη. Δική της.
Σα να έβαλε στοίχημα η ζωή.
Να μου γαμήσει τον κόσμο.
Οι ευφυείς δουλεύουν ο ένας για τον άλλον.
Οι υπόλοιποι ψάχνουμε τα σημάδια.
Σε ποιό τραπέζι πουληθήκαμε;
Πόσο; Και γιατί;