σκόρδο [20/07/2015]

Νιώθω πάντα ότι κάποιος με περιμένει.

Πέραν του ότι νιώθω πάντα ότι κάτι με περιμένει.

Μέσα σε αυτό το συναίσθημα.

Αυτοκτονούν συχνά νεογέννητα τα θέλω μου.

Έχω ανάγκη να ηρεμήσω.

Να μη νιώθω άλλα, μόνο τα βασικά κι αυθεντικά.

Αν υπάρχουν.

Νιώθω πάντα ένα μικρό τραγανό σκόρδο.

Και μια παλάμη να το λιώνει και με καταδιώκει 

αυτός ο τραγανός ήχος του λιωσίματος.

Και μέσα σε αυτή την καταδίωξη.

Συγκινούμαι και ξεχνώ το σχέδιο που κατέστρωνα για την ηρεμία.

Κλείνω, ευχόμενη να 'ναι τα τελευταία κομμάτια.

Κάθε φορά όμως ένα καινούριο τέτοιο σκόρδο γεννιέται.

Καίει και είναι τραγανό κάθε φορά.

Σαν ένας μπαγιάτικος πόνος που καίει και πονάει,

κάθε φορά που έρχεται το ίδιο.

Με ανησυχεί που είναι η ρίζα του.

Ποιο εύφορο χώμα τη φιλοξενεί.

Χθες αγόρασα ένα λίπασμα σχεδόν δολοφονικό.