[02/02/2017]

Κάθονταν όλοι μαζί και πίστευαν πως δημιουργούσαν ομορφιά. Βασικά δημιουργούσαν κάτι. Όμορφο για αυτούς, μη ανθρώπινο. Ένα μικροσύστημα που τα συναισθήματα είχαν μια δεδομένη και δομημένη όψη. Όμως όλα έχουν δυο όψεις. Και για να το δεις αυτό οφείλεις να υπηρετείς την αμφιβολία. Όταν αποφασίσεις να ταχθείς σε κάποιο στρατόπεδο βλέπεις, ίσως, και εφόσον σου το επιτρέπεις όψεις των νομισμάτων της πλευράς που επέλεξες. Χάνεις το μεγάλο δάσος κι έχεις μπρος σου και γύρω σου ένα πάρκο. Η ιστορία μπορεί να συνεχιστεί με ένα μικρότερο πάρκο, μετά μόνο λίγα δέντρα, μετά ακόμα λιγότερα, έπειτα ένα δέντρο, τα φύλλα του, τα κλαδιά του, τον κορμό του, τις ρίζες του, τη ρίζα του. Το βάθος εκείνου του ενός  και μοναδικού μορίου που ίσως κρύβει τη σοφία όλων των πλευρών όλων των νομισμάτων που εννοήθηκαν ή υποννοήθηκαν ή ευνοήθηκαν ποτέ στον κόσμο αυτό.