Μονόλογοι [13/01/2014]

Στους εξαντλητικούς κι ατέλειωτους μονολόγους.

Υπάρχει μια πληθώρα επιχειρημάτων.

Αντιμετωπίζω τον αόρατο συνομιλητή μου.

Προβάρω τις ατάκες μου μια και δυο φορές.

Χαμογελάω.

Βουρκώνω.

Ειρωνεύομαι.

Διαδραματίζεται μπροστά μου.

Μια ζωή με τόσες ελλείψεις.

Με την έντονη κυριαρχία του αρώματος.

Του αόρατου συνομιλητή.

Μια πληθώρα όνειρα κάτω από την μασχάλη.

Σαν την κυριακάτικη εφημερίδα.

Που δεν διάβασα ποτέ απέναντι σου.

Μετά έρχεται η βροχή.

Γαργαλάει την ατμόσφαιρα.

Φέρνει μυρωδιά βρεγμένου τσιμέντου

και νυχτολούλουδου ή γιασεμιού

ή τη δική σου μυρωδιά.

Δε θα ξεχωρίσω ποτέ τι δεν σε ορίζει θεό.

Ξέρω όμως την ευλογία.

Τον όρκο και την κατάρα.

Οι μονόλογοι συνεχίζονται.

Σου απαντώ.

Και καταφέρνω και να σου θυμώνω που λες.