Κάθισε, σχεδόν αναπαυτικά στην τεράστια πολυθρόνα που ακόμα και για τους καμπυλωτούς γλουτούς της ήταν αρκετή και άρχισε μέσα σε ένα γλυκό μεθύσι να ανατρέχει σε ξεχασμένες ιστορίες που μόνη εκείνη πια θυμόταν και εξιστορούσε. Ο ήχος της βροχής μεταλλασσόταν σε φωνές, δάκρυα, γέλια και ανατριχίλες των τότε ζωντανών πρωταγωνιστών. Αν έγραφε ποτέ αυτή την ιστορία θα το έκανε σε χρόνο αόριστο. Η μόνη της πια ένωση με το παρελθόν. Ο χρόνος, ο αόριστος. Θα ήθελε να μιλάει για άδοξους έρωτες, μετανιωμένες προστακτικές, μα έγειρε το κεφάλι κι άφησε τόσα όνειρα να μιλήσουν για μια ιστορία που διαδραματίστηκε σε ένα παράλληλο μέλλον και πέθανε σε ένα χλιαρό τώρα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου