Βουβό γεύμα [19/09/2015]

Είναι κάποια μυστικά.

Από κείνα που συμβαίνουν βαθιά μέσα μας.

Που καθόμαστε να τα πούμε.

Και τα λέμε.

Και οι λέξεις δεν αρκούν.

Είναι κάποιες κατάρες κι ευχές.

Που δίνουμε σπάζοντας τα δόντια.

Πνιχτά, σα δηλητήριο που τα καίει όλα.

Είναι φορές που θολωμένοι αγαπάμε και μισούμε.

Είναι δυο τιποτα που κοιτάζουμε.

Αγκαλιάζονται μπας και γίνουν κατι.

Σα σαλάτα χωρίς λάδι, αίμα κι άρωμα.

Σαν πτώματα που αναρωτιέσαι.

Πως βρέθηκες κοντά τους;

Κι έπειτα γαλήνη, ησυχία για λίγο.

Τόσο οσο χρειάζεται για να βουβαθεί ο πόνος.

Να ανοίξουν οι πληγές στο σώμα.

Να ξεράσουν οξύ.

Να το μαζέψεις σε γυάλινο μπουκάλι.

Να το σερβίρεις με θεία εδέσματα.

Σ' όσους βρώμιΣαν την ύπαρξη σου όλη.

Ύστερα ντροπιασμένη θα ταφεί ζωντανή σαν οι μύθοι να χαν παντα λογο που σε επισκέπτονταν.