ΓΑΜΑ ΤΑ

Αν έγραφα βιβλίο για εμάς, θα έπρεπε να γεμίσω τα πνευμόνια μου με υπομονή και καπνό. Κυρίως υπομονή και υποψία. Να μεταφράζω τα κλεισίματα σου βράδια Σαββάτου κι από ένα μακρινό σάζι να ακούγεται ένας γνώριμος σκοπός. Κάτι σαν το «μενεξέδες και ζουμπούλια» ή μια γλώσσα της Ανατολής σου, που τίποτα δε θα καταλάβαινα από τα λόγια κι αυτό θα έβγαζε απόλυτο νόημα. Από την άλλη, ξέρεις πως τίποτα δε γεμίζει πιο συνειδητά το χαρτί, το κενό ηχοτοπίο, τον λευκό καμβά από εκείνο που δεν μπορούμε ν’ αποκτήσουμε. Μόνο έτσι οι τέχνες μας προσπαθούν από πάντα να γίνουν εφαρμοσμένες τεχνικές με επίπεδα απόδοσης πολύ υψηλά αλλιώς άχρηστες να ξεκουράζονται σε σκληρούς δίσκους, φακέλους και συρτάρια. Δυο πιτσιρικάδες πλησιάζουν στην ουρά του περιπτέρου, με έναν τρόπο σε θυμίζουν. Ανοίκειο, έως και ψευδαισθητικό. Δεν ξέρω αν σε θυμίζουν πραγματικά ή αν μπλέκω πάλι τα όνειρα μου. Λίγος καπνός μπαίνει στο μάτι μου, για δευτερόλεπτα ακούω τη μουσική σου, λάθος κάνω, άλλο είναι. Υποτροπιάζω ξανά. Προεκλογι