βιογραφία [19/08/2015]

Τι παρεξηγημένο χρώμα!
Δε την ένοιαζε.
Τα πόδια της ήταν σανδάλια πύρινα.
Και ο κορμός της μια καρβουνιασμένη γη.
Περιφερόταν στους αιώνες με μια βαθιά μελαγχολία.
Όχι για το καρβουνιασμένο σώμα.
Μα για το νερό που της είπαν να γυρέψει.
Δεν ήξερε αν το 'θελε ή αν το χρειάστηκε ποτέ.
Αν της είπαν να το βρει για σωτηρία ή φυλακή.
Όλη τη ζημιά, την κάναν τα σανδάλια.
Κανένας δε νοιαζόταν να ξεδιψάσει το καμμένο σώμα.
Ούτε την ίδια την πείραζε.
Θα 'λεγα μάλιστα πως το αγαπούσε.
Μα η μεγάλη της λατρεία ήταν κείνα τα σανδάλια.
Δεν καταλάβαινε γιατί κανείς δε τα 'θελε στα πόδια της.
Γιατί φαγώθηκαν όλοι να καρβουνιάσουν κι αυτά.

Ένα πρωί σηκώθηκε.
Έντυσε με μαύρα ρούχα το πληγιασμένο σώμα.
Κούμπωσε τα πύρινα σανδάλια της.
Και βούτηξε σε μια θάλασσα από έρωτα.
Έσβησε και άναψε ξανά.