Ανοιξιάτικο φεγγάρι βουτηγμένο στο αίμα [16/03/2014]

Μια πανσέληνος.

Ένα γεμάτο φεγγάρι.

Πνιγμένο στο αίμα.

Λίγα γεμάτα φεγγάρια.

Θυμάμαι χωρίς αίμα.

Να περιμένω να περάσει η νύχτα.

Να σβήσει το φεγγάρι.

Ναι, ναι αυτό το βάσανο λέω.

Να τ' αγκαλιάσει το φως.

Οι νύχτες για μένα είναι μέρες.

Άλλοτε χρόνια κι αιώνες.

Δεν περνάνε.

Συνεχίζονται ακόμα.

Και περιμένω.

Ότι η αυγή που θα ΄ρθει.

Θα ροδίσει το παγωμένο μου σώμα.

Θα το βάλει να φτιάξει μια σκιά.

Θα φωτίσει ένα δρόμο.

Χρόνια μπλοκαρισμένο εντός μου.

Θα περπατήσω.

Με γεμάτο φεγγάρι.

Τα πόδια σχεδόν θα χορεύουν.

Ο δρόμος εντός μου.

Θ' ανοίξει.

Τα πνευμόνια θα γεμίσουν αέρα.

Και τούτη η πρώτη φετινή ανοιξιάτικη γεμάτη σελήνη.

Θα παρηγορήσει.

Θα σώσει.

Η' θα θυσιάσει.

Ό,τι αξίζει.

Σε μια φωτιά που άναψα.

Καθώς χάραζε.