Χωρίς ειρμό [25/03/2014]

Κι είν' η αποστροφή μου πιο μεγάλη,
απ' την αγάπη που σου 'δειξα.
Είναι το σώμα μα κυρίως η ψυχή σου,
πιο ανύπαρκτη από τα πρώτα μου δάκρυα.
Είναι τα ταξίδια που έκανα για να σε μάθω,
πιο πολλά από εκείνα που εσύ ονειρεύτηκες.
Κατέκτησα τη σοφία της ανημπόριας
και την δειλία του λογικού.
Μα είχα τα όπλα να σε κατηγορώ,
να σώσω τη ζωή μου από την μαρτυρική φυλακή των φίλων.
Μπόρεσα να κοιτάξω μπόλικα ζώα στα μάτια
και είδα τον εαυτό μου.
Κτήνη άγρια και ήμερα μια γεύση από μέσα μου.
Ηδονική ευτυχία με κατέκλυζε στις αποτυχίες.
Ευτυχία γιατί βασίλευε η ανημπόρια.
Χαρά οργασμού το όργωμα των δυνατών.
Λες κι αυτό τα εξηγούσε όλα.
Σε ένα βαθμό το έκανε.
Και κοιμόμασταν φοβισμένοι μα ήρεμοι.
Μια ηρεμία αποτυχίας, θλίψης και δυστυχίας.
Αιώνια επιβεβαίωση ότι γεννηθήκαμε σκλάβοι.
Σηκώσαμε το κεφάλι, μέχρι την σκεπή κοιτάξαμε.
Ούτε λόγος για ουρανό.
Μόνο καμιά φορά ζεσταίναμε τη σιχαμένη μας ύπαρξη
αρμέγοντας έναν όμορφο ήλιο.