Μια στιγμή παρακμής [16/03/2014]

Αποδεχόμενη μόνο τη ρουτίνα μπορώ να δικαιολογήσω την απήχηση που εκδηλώνουν οι γύρω μου για την ντάπα ντούπα μουσική ή όπως αλλιώς λέγεται αυτό το μονότονο beat που μετουσιώνει τη μουσική σε λάθος και την ποίηση σε ανούσιες λέξεις συνδεδεμένες με τρόπο αξιοσημείωτα άσχημο. Ένα τουκ τουκ σε μια αόρατη και θεόρατη πόρτα, φτιαγμένη από βαρύ υλικό και με δυσκολία κάπου πίσω από την πόρτα κραυγές και λέξεις που θυμίζουν κάποια γνωστή γλώσσα για την οποία ποτέ δε θα βεβαιωθείς. Ήχοι πριονιών, καρδιογραφημάτων, τούβλων που σπάνε καθώς πέφτουν από μεγάλο ύψος και όλα αυτά να γίνονται πάνω στον βασικό ρυθμό ενός μονότονου χτυπήματος.

Η παρακμή της μουσικής.

Νέοι και λίγο μεγαλύτεροι, κακοί χορευτές ακολουθούν τον εύκολο μονότονο ρυθμό, ζώντας ένας θεός ξέρει τι. Αδυνατούν να επικοινωνήσουν είτε λεκτικά, είτε με τη γλώσσα του σώματος, μιας και το τόσο αφόρητα βαρετό μπιτ τους κρατά σ' ένα συγκεκριμένο ρυθμό ρομποτικής διάστασης, έτσι ακόμα και τα πιο λεπτά κι εύθραυστα συναισθήματα υπάγονται στη μηχανική ροή του περιβάλλοντα χώρου. Σκέφτομαι ότι θα βοηθούσαν έναν εργάτη να κρατά τον ρυθμό στη δουλειά του και να αυξάνεται η παραγωγή του, αλλά σίγουρα δε θα βοηθούσε λουλούδια να ανθίσουν, αγελάδες να γεννήσουν, ζωγράφους να ζωγραφίσουν και χορευτές να χορέψουν.

Η παρακμή μιας τάσης.

"Έτσι κι έτσι", με μεγαλύτερη ακρίβεια "δεν είν' κακό", μια μετριότητα στο χώρο, τον χρόνο και την τάση. Καφέ τύπου lounge, χαρακτηρισμός που έτσι κι αλλιώς με ξεπερνά, χωρίς καμία ιδιαίτερη διακοσμητική προσπάθεια, μόνο κάτι πλαστικά σώματα που κρέμονται από το ταβάνι και τα νιώθω να συμφωνούν μαζί μου καθώς τα κοιτάζω, ψάχνουν κι αυτό έξοδο διαφυγής. Ασυναρτησία διακοσμητική και πελατειακή. Με διαφορές που αγγίζουν το ανώτατο ύψος και το κατώτατο βάθος.

Η παρακμή ενός χώρου.

Η χειρότερη και πιο θλιβερή απ' όλες τούτες τις παρατηρήσεις είναι η κατάσταση του διεξόδου. Άνθρωποι που συσχετίστηκαν άλλους κι έτσι βρέθηκαν εκεί, μη έχοντας καν την ευκαιρία να διαλέξουν κάτι άλλο. Γιατί είναι σκληρός κι επώδυνος ο δρόμος της επιλογής και ελάχιστοι εκεί μέσα έμοιαζαν να θέλουν να τον δουν. Βολεύτηκαν αναπαυτικά στην παρακμή μιας εποχής. 

Είμαι μακριά από αυτό πια και χαίρομαι για την μετριότητα τούτης της γραφής μιας και ταιριάζει απόλυτα στη μετριότητα εκείνης της στιγμής.