Μηχανικά [02/10/2013]

Σε μερικά καφενεία.
Έτσι μ' αρέσει να τα λέω.
Ο νους εμφανίστηκε πριν τις καρέκλες.
Ο νους όχι του ιδρυτή.
Μα του ίδιου του μαγαζιού.
Ίσως να ήταν θαμμένος στα ερείπια της προηγούμενης επιχείρησης.
Ίσως να ήθελε για χρόνια ολόκληρα.
Να γεννηθεί, να ξεθαφτεί, ν' αναπνεύσει.
Να περάσει δίπλα από τους μελλοντικούς πελάτες του.
Να τους εμπνεύσει.
Χαμόγελα, έρωτες, αρώματα.
Τώρα πια γεννημένος ξανά.
Θα γίνει ο πρώτος θαμώνας.
Θα ντυθεί τα ρούχα του.
Θα πει τ' αστεία του.
Θα περάσει μέσα στα χρόνια.
Σαν κλασσικός ήρωας κείνου του καφενέ.
Μισή ζωή δε θα αξίζει τίποτα μπρος σ' έναν καφέ κι ένα τάβλι μαζί του.