Δεν υπάρχεις [21/10/2013]

Θυμάμαι ένα μπλε.
Θυμάμαι όλα τα μπλε των ουρανών που είδαμε μαζί.
Δε θυμάμαι ούτε ένα από εκείνα που 'δαμε χώρια.
Οι φωτισμοί και οι σκιές.
Των αισθημάτων μου και της ανυπαρξίας των δικών σου.
Προχθές ήπια τόσο όσο έπρεπε.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Κι ένιωσα πως αν εσύ δεν υπάρχεις.
Τότε εγώ τι φιλοσοφώ;!
Είπα να δώσω τόπο στην οργή.
Χρόνο στην αδράνεια.
Κι εσύ δεν υπάρχεις.
Και καθώς περνάει ο χρόνος
βεβαιώνομαι ότι και πάλι όνειρο ήταν.
Μυρίζοντας μόνη μέσα στο άδειο σπίτι τον ζεστό καφέ, ξέρω.
Ξέρω πως εγώ ζω όσο εσύ δεν υπάρχεις.
Ή ότι τουλάχιστον πρέπει να το κάνω.