Σελήνη στο ΦΟΥΛ. [20/10/2013]

Γιομάτα φεγγάρια.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα.
Αποκτά υπόσταση.
Ο συναισθηματικός μου κόσμος.
Τμήμα του όλου μου.
Το οποίο εντέχνως αποκρύπτω.
Σε ώρες υψηλής κυκλοφορίας.
Το αλκοόλ ήταν μια παρηγορητική συντροφιά.
Έχει προσφέρει και κλάσματα λήθης, μπορώ να πω.
Τότε.
Τώρα.
Είναι η πόρτα εισόδου.
Είσοδος σ' ένα μενεξεδένιο πηγάδι.
Άλλοτε σκοτεινό.
Μωβ πένθιμο.
Και πιο σπάνια.
-τότε που ήμουν παιδί-
Ανοιξιάτικος κήπος με τροπική θερμοκρασία.
Ο καπνός απ' τα τσιγάρα μου.
Προμηνύει βροχή.
Όχι καταιγίδα.
Ποτέ ακρότητες.
Δε με πολυγουστάρουν πανάθεμα τες.
Βροχή σα λύτρωση.
Άκου τις ξεψυχισμένες σταγόνες.
Βροχή παρηγοριάς αγάπη μου.
Σα γρια που τα 'χει χάσει και κλαίει πάλι έναν νεκρό της προηγούμενης δεκαετίας.